حقیقت و صدق

به نام خدا

حقیقت و صدق

قسمت اول

«اهتمام حکمای حقیقی در سراسر عمر همه بر این است که آماده­ ی مرگ شوند. فیلسوف بدین [ویژگی] شناخته می­ شود که هر اندازه بتواند از مردم دیگر بیشتر بکوشد تا گرفتاری روان را به تن کم کند. چون محسوسات افاده یقین نکنند، آیا جز این است که نفسْ حقیقت را به تعقل در می­یابد؟ [اما] بهترین موقعی که نفس می­ تواند حقیقت را دریابد، آن است که به خود فرورفتهْ تن را رها کند و به­ اندازه­ ای که می­ تواند متوجه حقیقت باشد. ما تا دچار تن هستیم و نفس ما گرفتار فساد جسمانی است، آن­چه آرزوی ماست، یعنی درک حقیقت، برای ما دست نمی­ دهد. بنابراین [مرگ] برای من مایه­ ی کمال امیدواری است. پس فیلسوفان حقیقی همواره خود را برای مردن آماده می­ کنند و مرگ برای آنان به هیچ­ وجه مایه­ ی بیم نیست»